พระอรหันต์จี้กง
พระสมณะเต้าจี้ หรือที่ชนทั่วไปเรียกขานว่า " จี้กง-พระพุทธที่ยังอยู่ " เป็นชาวเมืองเทียนไถ มณฑลเจ๋อเจียง ถือกำเนิดในสมัยราชวงศ์ซ้ง ในรัชกาลเซ้าซิง (ประมาณปี พ.ศ. ๑๖๙๒) แซ่หลี่ นามซิวเหยียน ออกบวช ณ อารามหลิงหยิ่งซื่อ มีสมณฉายาว่า เต้าจี้ ท่านมีอุบายวิธีในการสอนธรรมโปรดสัตว์ โดยแสร้งทำตัวแผกเพี้ยน เหตุนี้จึงได้รับขนานนามว่า พระเพี้ยนเต้าจี้ ระหว่างที่จำพรรษาอยู่ ณ อารามจิ้งฉือซื่อ ได้เกิดอัคคีภัยวัดถูกไฟเผาไหม้ ท่านจี้กงจึงออกเรี่ยไรหาไม้มาปฏิสังขรณ์ เดินทางถึงเมืองเหยียนหลิงได้แสดงปาฏิหาริย์เสกจีวรห่มคลุมภูเขา ได้ไม้เป็นจำนวนมาก จึงนำซุงล่องแม่น้ำสู่เมืองหางโจว เพื่อฉลองศรัทธาสาธุชนยังบังเกิดปาฏิหาริย์ให้ไม้ผุดขึ้นจากบ่อน้ำในอาราม เป็นความอัศจรรย์เล่าขาน เป็นตำนานสืบต่อกันมา ท่านจี้กงมรณภาพในปีรัชกาลเจียติ้ง (ประมาณปี พ.ศ.๑๗๕๒) โดยนั่งเข้าฌานสมาบัติละขันธ์ หลังจากถวายเพลิงศพแล้ว บรรจุอัฐิไว้ ณ เจดีย์หูเผ่าเฉวียน ก่อนละสังขารท่านได้แต่งโศลกธรรมไว้ว่า
หกสิบปีเปะปะไปตามทาง | ออกสู่ตกก้าวย่างหว่างทิศา | |
วันนี้จึงจัดแจงคืนกลับมา | สายน้ำไหลคืนสู่ฟ้าธาราเดิม |
ต่อมาภายหลังมีพระธุดงค์รูปหนึ่งเดินทางผ่านไปทางเจดีย์ลิ่วเหอถาได้พบบทนิพนธ์จารึกไว้ มีโศลกหนึ่งกล่าวว่า
นึกอดีตเห็นเบื้องหน้าดุจศรพุ่ง | วันนี้จุ่งประหนึ่งหนาวเหน็บอัฐิขน | |
หน้าตาเราใครเล่าจำคราได้ยล | จึงดั้นด้นคืนเทียนไถอีกครั้งครา |
โดยเหตุนี้จึงรู้ว่า พระโพธิสัตว์มีปณิธานกลับมาโปรดโลกอีกวาระหนึ่ง
This post is also available in: จีนดั้งเดิม